ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΟΣΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ...

Η ευχάριστη είδηση της επαναστέγασης του Πανελληνίου ΣΦ ΠΑΟΚ Αθηνών, αλλά και η περίεργη απόφαση για εισιτήρια στο χέρι αλλά με ταυτόχρονη απαγόρευση της οργανωμένης μετακίνησης (= πούλμαν) έδωσε την ευκαιρία στον λαό του ΠΑΟΚ να θυμηθεί τα παλιά και να εκδράμει μετά από αρκετά χρόνια (από το 2006 και το κυνηγητό των χανουμιών πριν το ΑΕΚ-ΠΑΟΚ στο σταθμό Λαρίσης) μαζικά στην Αθήνα με το παραδοσιακό ίσως ΠΑΟΚτσήδικο μέσον, το τρένο. Ξεκινώντας από Θεσσαλονίκη ήδη αρκετά άτομα, βλέπαμε σε κάθε στάση του Βορρά όλο και περισσότερους οπαδούς μας να γεμίζουν ασφυκτικά το τρένο, με αποτέλεσμα στην Αθήνα να φτάσουμε ούτε λίγο ούτε πολύ 150-200 άτομα. Από το σταθμό κατευθυνθήκαμε με τα πόδια προς την Ομόνοια.

Από τα ξημερώματα της Κυριακής το κέντρο της Αθήνας βάφτηκε στα αγαπημένα του ασπρόμαυρα, ενώ ο κόσμος όλο και αυξανόταν καθώς ΠΑΟΚτσήδες από την πρωτεύουσα και όλη την Ελλάδα είχαν φτάσει με κάθε μέσο εκεί που χτυπάει η καρδιά του ασπρόμαυρου οπαδισμού. Είναι από όλους κατανοητό το πόσο σημαντικός είναι ο στεγασμένος Πανελλήνιος για το οπαδικό κίνημα του ΠΑΟΚ και την οργάνωση των καταδρομών στα γήπεδα της Αθήνας.

Το μεσημέρι, χωρίς αστυνομικές συνοδείες και περιττούς "συνοδοιπόρους" ξεκινήσαμε για το γνωστό δρομολόγιο Ομόνοια - Συγγρού Φιξ και από εκεί ποδαράτα για Νέα Σμύρνη, όπως τόσες φορές στο παρελθόν. Φτάνοντας στο γήπεδο ξανά τα πράγματα ήταν ήρεμα καθώς δεν υπήρχαν προκλήσεις και μάλιστα δεν υπήρχε και διαχωρισμός ανάμεσα στους οπαδούς των 2 ομάδων έξω απ τις θύρες και πηγαινοερχόμασταν ελεύθερα. Κάποιος κακοπροαίρετος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι όλη αυτή η ελευθερία κινήσεων ήταν "τυράκι" απ τους μπάτσους μήπως και γίνουν επεισόδια, άλλωστε η αστυνομία ήταν αντίθετη στη μετακίνηση. Σε κάθε περίπτωση, μακάρι κάθε φορά οι μπάτσοι να είναι τόσο απόντες όσο την Κυριακή. Είμαστε σίγουροι ότι τα επεισόδια θα μειωνόντουσαν δραματικά με την απαγόρευση των μετακινήσεών τους.

Η κερκίδα μας, σε ένα γήπεδο που έχουμε ξανακάνει κερκιδάρες στο παρελθόν, ήταν πραγματικά χάρμα οφθαλμών και από τις καλύτερες των τελευταίων χρόνων, ιδίως στο δεύτερο ημίχρονο. Ασταμάτητη φωνή, κίνηση και αμπαλαέα από όλο το πέταλο, αλλά και τους οπαδούς μας που ήταν στην διπλανή θύρα κοντά στα επίσημα των Πανιώνιων. Η ομάδα στο χορτάρι πήρε το σημαντικό διπλό και ξεκινήσαμε ξανά ασυνόδευτοι για Συγγρού. Εκεί μια ομάδα 20 απερίσκεπτων κρανοφόρων νεαρών, πιθανότατα κόκκινων αποχρώσεων, προσπάθησε να κάνει κάτι αψυχολόγητα τραβηγμένο, ρίχνοντας σε 500 άτομα πέτρες από απόσταση και τρέχοντας μετά. Μάλλον οι εν λόγω οπαδοί ήταν άρτι αφιχθείς στην πρωτεύουσα και δεν είχαν ασπαστεί ακόμα το υπεράνω Αθηναϊκό δόγμα του "δεν ασχολούμαστε με ΠΑΟΚ (όταν δεν μας παίρνει)", καθώς η κίνησή τους έβγαλε έντονο επαρχιωτισμό και κόμπλεξ. Τους αφήνουμε στην κρίση των συνοπαδών τους. Περιττό να πούμε ότι αν κάτι τέτοιο συνέβαινε στη Θεσσαλονίκη θα μας τα είχαν πρήξει για το σκηνικό του αιώνα.

Επιστρέψαμε στον Πανελλήνιο, όπου αποχαιρετήσαμε τα αδέλφια μας από την Αθήνα, και γυρίσαμε στο σταθμό Λαρίσης όπως είχαμε φύγει από αυτόν τα ξημερώματα, δηλαδή με μοναχική ποδαράτη πορεία.

Η κάθοδός μας αυτή στην Αθήνα ήταν ευκαιρία για αρκετούς οπαδούς μας μικρής ηλικίας να κάνουν την πρώτη τους οπαδική εξόρμηση στην πρωτεύουσα χωρίς το γαύρικο τρίπτυχο "συνοδεία-γήπεδο-σπίτι" και για τους υπόλοιπους να θυμηθούν ότι όταν μιλάμε για εκδρομές, αυτά που για άλλους είναι ιστορικές στιγμές, για εμάς είναι υπόθεση ρουτίνας.