ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ: ΒΟΛΛΕΥ-ΧΑΡΙΛΑΟΥ (αναβληθέν) '94

Μιας και παίζουμε με τους καταδότες αύριο, ας θυμηθούμε μερικές όμορφες στιγμές, απ΄τις πολλές που μας έχουν χαρίσει. Είναι γνωστά τα όσα έγιναν στο Άρης-ΠΑΟΚ το Νοέμβριο του 1994, όταν και κάναμε το Χαριλάου... 5χ5 στο αναβληθέν. Λιγότερο γνωστά όμως είναι τα όσα προηγήθηκαν εκείνου του ματς, με τα προεόρτια να έχουν αρχίσει κάνα μήνα πριν στο Άρης-ΠΑΟΚ στο βόλλευ στο Παλαί...

Εκείνη την περίοδο τα μπουλντόγκ τσακώνονταν ακόμα με το σφαχ (ένα χρόνο μετά τον κλείσανε) για το ποιος θα κάνει τη μεγαλύτερη βούτα στη μαρμίτα με το υστέρημα του αρειανού. Παραμονές του μεταξύ μας αγώνα βόλλευ ξεκίνησαν έναν πόλεμο ανακοινώσεων (ουσιαστικά πρόγονο του δεκάλογου του καλού ερπετού) όπου πιάσανε το μπαράζ του βόλου, τα χείλια του Μπάνε στο ΣΕΦ, το πέσιμο της γριάς στη β'εθνική κλπ, και έκλεινε από μεριάς τους με τη θαρραλέα υπενθύμιση "ελάτε όπου θέλετε, όποτε θέλετε". Ε και πήγαμε.

200-300 ΠΑΟΚτσήδες ξεκίνησαν με πορεία από το σύνδεσμο της Νεάπολης για το Παλαί, ο μικρότερος 19 χρονών. Από κακό σχεδιασμό, δεν είχε μπάτσους να φυλάνε τον προαύλιο χώρο αλλά μόνο στις θύρες, μάλλον επειδή δεν περίμεναν να γίνει τίποτα σε αγώνα βόλλευ. Έτσι με το που φτάνουν στο γήπεδο απ' τη μεριά της Εγνατίας και βλέπουν τα σκουλήκια να αράζουν απέξω, πάνω-κάτω ίδια νούμερα, τους παίρνουν στο ντου. Τα σκουλήκια γυρίζουν πλάτες και τρέχουν να μπουν προς το γήπεδο, στριμώχνονται όμως στις ράμπες ανεβαίνοντας προς τις εισόδους και εκεί το ξύλο πέφτει αλύπητα. Μέσα στην αναστάτωση, γνωστός σκώλικας-αρχαίος λατίνος ποιητής απομονώνεται απ' τους δικούς του και μπαίνει στο γήπεδο με τους οπαδούς μας, κάθεται μόνος του πάνω-πάνω σε μια γωνιά και κάνει την πάπια. Οι δικοί μας που τον κατάλαβαν μετά δεν ασχολήθηκαν μαζί του και τον άφησαν στην ησυχία του.

Φυσικά η προπαγάνδα των σκουληκιών προσπάθησε μετά να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ότι τάχα τα μπουλντόγκ είχανε ακόμα κόντρα με το Βρούσγιο τον τότε πρόεδρο τους και έκαναν αποχή απ' τον ερασιτέχνη, ότι αυτοί που τις έφαγαν ήταν του σφαχ, ότι στο γήπεδο είχε άκυρους και γυναικόπαιδα κλπ. Άσχετα αν το ίδιο βράδυ έξω απ' τον κεντρικό η Παπαναστασίου ήταν γεμάτη γάζες και αίματα...

Μ' αυτά και με κείνα έφτασε η μέρα του ματς. 20 Νοεμβρίου 1994. 6-6.500 κόσμος πορεία απ' την Παπαναστασίου, με σύνθημα "σ' αυτή τη γειτονιά γαμιούνται τα αρειανά, απόψε Κυριακή θα κάνετε τη βίζιτα την οθωμανική". Στο δρόμο οι μπροστάρηδες να αρπάζουν όποιον πάει να σπάσει ή να ψυρίσει μαγαζί γιατί λέει είναι όλα ΠΑΟΚτσήδικα μαγαζιά και να μην τα πειράζουμε. Με το που περνάει όμως η πορεία τη Μαρτίου να ακούγεται "Σπάστε τα όλα τώρα"! Άλλες εποχές...

Στο γήπεδο μέσα το τι έγινε είναι γνωστό. Όλη τη θύρα 1 εμείς και με το που μπαίνουν από την 3 απέναντι δυο απ' τα "άτομα" του σκουληκιού, η μικρή τερέζα και ο... λόρδος για να δώσουν "άρης", κάνει ένας δικός μας την αρχή και τους ορμάει και μετά η 1 υποχωρεί και το πάρτι στη σκουληκοφωλιά αρχίζει. Όση προπαγάνδα και όσο μοντάζ και αν ρίξουν τα αρειανά, η εικόνα μιλάει από μόνη της. 

                       

Αφού το ματς αναβλήθηκε οριστικά, στο φεύγα από λάθος των μπάτσων οι οπαδοί μας βγαίνουν και κατεβαίνουν την Παπαναστασίου, ενώ τα σκουλήκια τα στέλνουν από ένα παράλληλο δρόμο πιο πάνω τη Γαζή, με αποτέλεσμα κάθε τόσο να πετυχαίνουν μερικά και να τα γδύνουν χωρίς πολλά-πολλά.

Στις 7/12 έγινε το εξ' αναβολής με την τεσσάρα και το σόου του Τουρσουνίδη, με το γήπεδο μισοάδειο (κάνα διχίλιαρο εμείς και 3-4 χιλιάδες σκουλήκια) χωρίς να επαναληφθούν παρόμοιες καταστάσεις.

Το πάρτυ του 1994 στη σκουληκοφωλιά είναι μία απ τις πολλές φορές που ο λαός του ΠΑΟΚ έπαιξε μεγάλη μπάλα στο Χαριλάου (κυριολεκτικά και μεταφορικά), και παρουσίες όπως αυτή οδήγησαν τα σκουλήκια στο να κρύβονται πίσω από ποσοστά και νόμους ώστε να περιορίσουν σταδιακά τις ανταλλαγές εισιτηρίων σε μεγάλους αριθμούς που δείχνουν την οπαδική γύμνια τους. Σε κάθε περίπτωση βέβαια και επειδή οι καιροί καλώς η κακώς έχουν αλλάξει, μας βρίσκει θετικούς οποιαδήποτε συμφωνία μπορεί να εξασφαλίσει την αμοιβαία παρουσία φιλοξενούμενων, καθώς χαρτοπόλεμο και ανακοινώσεις γράφει κανείς και από τον καναπέ του, ενώ ιστορία μόνο με πράξεις.