ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ: ΣΕΦ '94 (η πορεία Ομόνοια-Πειραιάς)

Ήταν 19 Μαρτίου 1994 και ο Κυπελλούχος Ευρώπης ΠΑΟΚ (τέσσερις μέρες νωρίτερα σηκώσαμε το Κόρατς στην Τεργέστη) έπαιζε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας με τον ολυμπιακό του Ιωαννίδη. Σε εκείνο το ματς περισσότεροι από 5.000 οπαδοί του ΠΑΟΚ εξόρμησαν σε μια επική εκδρομή, που έμεινε στην Ιστορία ως η μεγαλύτερη πορεία του λαού μας στην Αθήνα.

Είναι αδύνατον να προσδιοριστεί ακριβώς ο αριθμός των οπαδών μας σε εκείνο το ματς, καθώς τα λεωφορεία ήταν πάνω από 85, χώρια ο κόσμος από Αθήνα και οι μεμονωμένοι. Απ' το πρωί λοιπόν στην Ομόνοια και τις γύρω γειτονιές λάμβανε χώρα η πατροπαράδοτη κατάληψη για καφεδάκι από κάνα διχίλιαρο ΠΑΟΚτσήδες μέχρι να ξεκινήσει η πορεία για το ματς, ενώ ακόμα δεν είχαν φτάσει όλα τα λεωφορεία μας.

Κατά τις 11 το πρωί 200 περίπου γαύροι εμφανίστηκαν για ντου στον Πανελλήνιο που τότε στεγάζονταν στη Σατωβριάνδου, αλλά κάποιοι ΠΑΟΚτσήδες που αράζανε πιο κάτω τους είδανε εγκαίρως και έτσι δεν αιφνιδιάστηκαν. Καμιά 100αριά δικοί μας (οι περισσότεροι Αθηναίοι) που εκείνη την ώρα βρίσκονταν στο σύνδεσμο κατέβηκαν για να τους "καλωσορίσουν" και ακολούθησε άγρια μάχη όπου για πρώτη φορά ο ΠΑΟΚτσής ήρθε αντιμέτωπος με στυλό, που όπως έγινε και με όλα τα καριολίκια στα σκηνικά, τα πρωτολάνσαραν οι γαύροι. Τελικά οι δικοί μας τους πήρανε τους γαύρους στο ντου, και μέχρι να κατέβουν στο σημείο οι… ορδές από Ομόνοια η φάση είχε λήξει. Αργότερα έφτασε μεγάλη αστυνομική δύναμη στην περιοχή και δεν έπαιξε το ενδεχόμενο για δεύτερο ημίχρονο.

Εκείνη τη μέρα οι μπάτσοι ήταν πάρα πολύ προκλητικοί ακόμα και για τα δεδομένα εκδρομής μας στην Αθήνα, όλο τσαμπουκάδες και ξύλο στο ξεκάρφωτο. Όταν μαζεύτηκε το σύνολο του κόσμου είχε πέσει σύρμα ότι στο Μοσχάτο οι γαύροι ετοιμάζονταν για πέσιμο στον ηλεκτρικό, χαρακτηριστικά ότι τις μολότοφ τις κουβάλαγαν δέκα-δέκα. Για να μη σπάσει ο κόσμος στα τρένα, αποφασίστηκε να κατεβούν όλοι μαζί μέχρι το Φάληρο με πορεία. Οι μπάτσοι επειδή ήθελαν να κατέβει με τον ηλεκτρικό δεν άφηναν την πορεία να ξεκινήσει και τη γυρίσανε πίσω 2-3 φορές. Με τα πολλά ξεκίνησε η μεγαλειώδης πορεία 5+ χιλιάδων ΠΑΟΚτσήδων από το κέντρο της Αθήνας μέχρι τον Πειραιά, μια διαδρομή περίπου 10 χιλιομέτρων που όμοια της δεν έχει κάνει και ούτε θα κάνει κανείς άλλος…

Σε όλο το δρόμο, κόσμος απ’ τα σπίτια, τα περαστικά αυτοκίνητα και λεωφορεία φώναζε «άντε ρε ΠΑΟΚάρα γαμήστε τους» κλπ. Προφανώς δεν ήταν όλοι αυτοί ΠΑΟΚτσήδες, ενδεικτικό του δέους που προκαλούσε το πλήθος και η κάθοδος του λαού μας στις γειτονιές που περνούσε. Στη διαδρομή οι μπάτσοι συνέχιζαν το ίδιο τροπάρι και η πορεία σταμάταγε κάθε τόσο από τις μανούρες μαζί τους. Ήταν τόσο μεγάλη σε όγκο η πορεία, που δεν έφταναν οι διμοιρίες να καλύπτουν και από τις δυο πλευρές του δρόμου, οπότε η δεξιά πλευρά ήταν αφύλαχτη. Έτσι τα μεμονωμένα πεσίματα με κοτρώνια απ’ τα στενά δεν μπορούσαν να τα κόψουν, και όποιον πιάνανε οι δικοί μας τον κάνανε του αλατιού. Σε κάποια φάση στην Ποσειδώνος δίπλα σε ένα βενζινάδικο, μερικοί γαύροι είχαν τη φαεινή ιδέα να πετάξουν μολότοφ, η οποία έσκασε λίγα μέτρα μακριά από τις αντλίες και παραλίγο να γίνει παρανάλωμα ο μισός Πειραιάς… Επειδή αυτοί βγήκαν από τη δεξιά πλευρά οι δικοί μας τους τσακώσανε, και τους στείλανε στο νοσοκομείο κυριολεκτικά ξεβράκωτους.

Στο γήπεδο γίνονταν από νωρίς χοντρά μπάχαλα των γαύρων με τα ματ, που ήθελαν να αποτρέψουν συνάντηση με την πορεία μας. Και οι οπαδοί μας επιχείρησαν να σπάσουν τον κλοιό για να πλησιάσουν τους γαύρους, αλλά οι μπάτσοι δεν τους άφησαν. Άσχετα με τα όσα ακούστηκαν μετά εκατέρωθεν, έξω απ’ το ΣΕΦ δε βρεθήκανε ΠΑΟΚτσήδες με γαύρους, τα επεισόδια ήταν μόνο με τους μπάτσους. Στο γήπεδο η αστυνομία είχε αφήσει μόνο μία πόρτα για να μπει τόσος κόσμος, και όλοι οι οπαδοί μας έμπαιναν ένας-ένας με ατελείωτο ψαχτήρι και πολύ ξύλο. Είχε τελειώσει το πρώτο ημίχρονο και δεν είχαν μπει ούτε οι μισοί. Οι γαύροι είχανε εξασφαλίσει από μέρες πριν μπράβους, δικούς τους, ακόμα και οπαδούς άλλων ομάδων (ενωμένοι στα δύσκολα, τα ’παμε) ακριβώς για αυτό το λόγο. Έτσι πάρθηκαν και δικά μας πανιά εκείνη τη μέρα, από μπάτσους και μπράβους στην είσοδο, και δεν ντράπηκαν να τα μοστράρουν μέχρι σήμερα για κλεμμένα οι “μάγκες” του λιμανιού…

Μέσα στο γήπεδο, τα στυλό και τα αντικείμενα έπεφταν βροχή, από τα συνηθισμένα πέτρες, μπουκάλια, πλακάκια, βρύσες και σιφώνια μέχρι γρύλο αυτοκινήτου. Οι δικοί μας ό,τι έτρωγαν το έστελναν πίσω, με αποτέλεσμα κανείς να μην ασχολείται με τον αγώνα αλλά όλη την ώρα με τους γαύρους απέναντι, ενώ στο ιατρείο του σταδίου όπου πήγαιναν οι τραυματίες για ράμματα έπεφτε πολύ ξύλο τόσο με τους γαύρους που μαζεύτηκαν απ’ έξω για τον ίδιο λόγο όσο και με τους μπάτσους και τους μπράβους. Μετά το τέλος του ματς οι μπάτσοι είχαν ανακτήσει τον έλεγχο έξω απ’ το γήπεδο. Ο κόσμος μας γύρισε στο κέντρο με τον ηλεκτρικό, όπου σε όλη τη διαδρομή απ’ το Φάληρο μέχρι και το Θησείο τα κοτρώνια έπεφταν σύννεφο.

Τελικά ο ΠΑΟΚ ηττήθηκε με 18 πόντους διαφορά και έχασε και τη διαφορά πόντων από τον πρώτο γύρο στο Παλέ, με αποτέλεσμα να πάει στους τελικούς του πρωταθλήματος με μειονέκτημα έδρας και να χάσει τον τίτλο απ’ το γαύρο και τα κοράκια του ξανθού στον 5^ο τελικό. Εκείνη τη  μέρα όμως ο λαός του ΠΑΟΚ έγραψε άλλη μια χρυσή σελίδα, με τη μεγαλύτερη σε όγκο και διαδρομή οπαδική εκδρομή μέσα στην Αθήνα και έχοντας κερδίσει τη μάχη στο δρόμο και την κερκίδα από τους πιστολέρο επιστήμονες.