ΛΟΝΔΙΝΟ 2011

Όπως αναμενόταν, το εκτός έδρας ματς με την Τότεναμ θα αποτελούσε το εκδρομικό και όχι μόνο ορόσημο για το πρώτο μισό της χρονιάς. Δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά το έπος του Χάιμπουρι, ο ΠΑΟΚ και ο λαός του εκπόρθησαν και το Γουάιτ Χαρτ Λέιν, παίρνοντας το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό διπλό της Ιστορίας μας στέλνοντας τους υπερόπτες εβραίους στο καναβάτσο και αποδεικνύοντας πως το Λονδίνο αποτελεί πλέον τη δεύτερη έδρα μας.

Είναι αρκετά δύσκολο να υπολογίσει κανείς το πόσοι οπαδοί μας ταξίδεψαν στο Λονδίνο με κάθε μέσο για το ματς. Με τα λεωφορεία από Ελλάδα που όργωσαν για άλλη μια φορά ολόκληρη την Ευρώπη, όχι χωρίς προβλήματα δυστυχώς, με τις εκδρομές της ομογένειας από Γερμανία, Βέλγιο, Ελβετία κλπ., αεροπορικώς αλλά και με τους εκατοντάδες συνοπαδούς μας που διαμένουν μόνιμα στην Αγγλία, συνολικά πάνω από 5.000 ΠΑΟΚτσήδες βρέθηκαν στην αγγλική πρωτεύουσα, άσχετα αν τελικά στο γήπεδο μπήκαν πολύ λιγότεροι, ενώ έμειναν έξω μέχρι και ολόκληρα λεωφορεία διότι δεν είχαν αρκετά εισιτήρια.

Το Λονδίνο επιβεβαίωσε τις προσδοκίες όσων το ξέρουν και μάλλον απογοήτευσε όσους περίμεναν καταστάσεις τύπου... φούτμπολ φάκτορυ(sic). Καλό, χρυσό, όμορφο, ιδανικό για τουρισμό, για καμιά συναυλία, για ψώνια με/για τη γκόμενα και μπυρίτσες στις παμπς, αλλά από άλλου είδους συγκινήσεις δεν. Ξεκάθαρα αντιοπαδική πόλη, όπου απ' τις  άγριες εποχές των 70's και 80's δεν έχει επιβιώσει τίποτα απολύτως. Και πως θα μπορούσε άλλωστε, με τόση παρακολούθηση και φακέλωμα από τις αμέτρητες κάμερες στους δρόμους και τα μέσα συγκοινωνίας, και τη διαρκή υπενθύμιση πως αν όχι κάποια κάμερα τότε κάποιος μπάτσος εκεί τριγύρω σε επιβλέπει διακριτικά. Οι λονδρέζοι δε, από τους κουστουμάτους χαρτογιακάδες μέχρι τους εργάτες και τους πακιστανούς μαγαζάτορες, να κυκλοφορούν αυτοματισμένα από συρμό σε συρμό, πειθήνιοι, να μασουλάνε στο όρθιο απ' τη βιασύνη το σκουπιδοφάι τους από αλυσίδες ταχυφαγείων κοιτώντας το κενό, με βλέμμα όχι απλά εξάντλησης αλλά παραίτησης απ' τη ζωή. Όλο αυτό το κλίμα νομιμοποιημένης τρομοκρατίας και αυτοί οι παρανοϊκοί ρυθμοί "ζωής", σε κάνουν να πιστεύεις πως ακόμα και με τα τωρινά χάλια της Ελλάδας, καλύτερα εδώ και ταπί παρά εκεί και ένα βήμα πριν το νευρικό κλονισμό... Δεν είναι να απορείς με τόση καταπίεση που ζούνε γιατί οι πιτσιρικάδες τουρίστες κάνουν τόσες μαλακίες στα νησιά μας το καλοκαίρι.

Τη μέρα του αγώνα το κέντρο του Λονδίνου είχε βαφτεί από νωρίς ασπρόμαυρο. Μπυρίτσες και μοχαμπέτι μέχρι το ραντεβού στο Πικαντίλι για την άνοδο στο Τότεναμ. Να σημειωθεί ότι και ανήμερα του ματς αλλά και τις προηγούμενες ημέρες δεν έγινε το παραμικρό με τους οπαδούς μας, είτε από πλευράς μπάτσων είτε γενικότερα. Ενδεικτικό της άνεσης με την οποία κυκλοφορούσες, το ότι ακόμα και μεμονωμένες παρέες μετέβησαν στο Τότεναμ (σημειωτέον απ' τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της πόλης) με τρένο ή με λεωφορεία που δεν περνούσαν απ' το κέντρο, ανάμεσα σε φίλους των γηπεδούχων, των οποίων οι αντιδράσεις ήταν στη χειρότερη αμήχανα χαμόγελα.

Στο γήπεδο, η περίφημη αγγλική οργάνωση πήγε περίπατο. Ενώ τόσο οι ιθύνοντες των γηπεδούχων όσο και η αστυνομία γνώριζαν ότι οι οπαδοί μας θα είναι υπεράριθμοι των εισιτηρίων που πήραμε, αποφάσισαν σκόπιμα να ταλαιπωρήσουν τον κόσμο μας έχοντας μονάχα ένα σημείο ελέγχου για τόσο κόσμο, ακριβώς μπροστά στη μικρή είσοδο της κερκίδας. Την ίδια στιγμή οι μπάτσοι από τη μια να έχουν αναλάβει ρόλο παπαράτσι, με δεκάδες φωτογραφικά φλας και βιντεοκάμερες χειρός (λες και δεν έφταναν οι κάμερες του γηπέδου) να μας σημαδεύουν, και απ'την άλλη να δικαιολογούν την περιττή παρουσία τους, πιέζοντας με τα αλόγατα τον κόσμο σε μεγαλύτερο στριμωξίδι και μαγγίζοντας επειδή η μπύρα που έπινε κάποιος δικός μας δεν ήταν η οφίσιαλ μπύρα υποστηρικτής της ομάδας. Η ΠΑΕ ΠΑΟΚ ήταν για άλλη μια φορά επιδεικτικά απούσα όταν ο κόσμος χρειαζόταν μια θεσμική παρουσία για τη διευκόλυνση του, πιθανώς απολαμβάνοντας το όλο κλίμα με συγγενείς, κουμπάρους και λοιπούς παρατρεχάμενους με κάνα ουίσκυ ανά χείρας, πάνω κάτω δηλαδή ότι κάνουν πάντα.

Εν τέλει σε ένα μισοάδειο Λέιν περισσότεροι από 1500 οπαδοί μας έμειναν απέξω. Τόσο λόγω της ανικανότητας της ΠΑΕ να εξασφαλίσει παραπάνω εισιτήρια για τον κόσμο που ταξίδεψε μέχρι εκεί, ειδικά απ'τη στιγμή που οι γηπεδούχοι δεν είχαν εξαντλήσει ούτε τα μισά εισιτήρια, όσο και της ανεκδιήγητης στάσης των Άγγλων, στάση που δεν υιοθέτησαν ωστόσο απέναντι στους υπεράριθμους Ιρλανδούς της Ρόβερς, τους οποίους ούτε τους πρήξανε τα αρχίδια μιάμιση ώρα (χρόνος ρεκόρ για να μπεις σε αγγλικό γήπεδο) ούτε έμεινε κανείς απέξω. Οι περισσότεροι από τους οπαδούς μας που δε βρήκαν εισιτήριο τελικά παρακολούθησαν το ματς στις πάντα φιλόξενες Λονδρέζικες παμπ. Μέσα στο γήπεδο, εκτός από το προοριζόμενο για τους φιλοξενούμενους πέταλο οι οπαδοί μας κατέλαβαν διάφορα σημεία ανάμεσα στους άγγλους, κάνοντας το γήπεδο να γέρνει ακόμα περισσότερο προς τη μεριά μας.

Στην κερκίδα ο λαός δίδαξε στους αλλοτριωμένους Άγγλους τι εστί οπαδισμός. Η κερκίδα ήταν περισσότερο ρυθμική και άγρια, χωρίς πολλά τραγούδια και συνθήματα, θυμίζοντας κάπως το πολεμικό κλίμα της Πόλης. Ιδανική για τέτοιο ματς, δυναμική στα δικά μας γκολ και όταν τους παίζαμε στο πρώτο ημίχρονο, με φυσιολογικό το ξενέρωμα έτσι όπως ήρθε η μείωση, για να απογειωθεί στο δεύτερο όταν η ομάδα την είχε πραγματικά ανάγκη. Όσον αφορά τη ντεμέκ ατμόσφαιρα των αγγλικών γηπέδων, οι φωνούλες των εβραίων μετά βίας έφτασαν στα αφτιά μας μονάχα στο πέτσινο πέναλτι της μείωσης. Παρόλο που δε συμμετείχε συνέχεια το σύνολο του λαού, ας όψεται ο τουρισμός, στο Λέιν ξετυλίχθηκε μια ακόμα λαμπρή στιγμή στην Ιστορία του λαού του ΠΑΟΚ, στην οποία φυσικά βοήθησε και η μεγαλειώδης νίκη.

Να σταθούμε λίγο στη συμπεριφορά του κόσμου μας στο συγκεκριμένο ταξίδι, γιατί για τους περισσότερους κάτι τέτοιο ήταν το Λονδίνο, ταξιδάκι αναψυχής. Επειδή πολλές φορές γίνεται αρνητικός λόγος για τους ομογενείς συνοπαδούς μας, δεν έχουμε να καταλογίσουμε τίποτα απολύτως σε κόσμο που ζει και αναπνέει για τον ΠΑΟΚ και τον ακολουθεί σε κάθε άθλημα σε όποιο κωλομέρος της Ευρώπης μας βγάλει η κλήρωση. Έχουμε αντίθετα να καταλογίσουμε σε πολύ κόσμο από Ελλάδα ότι είναι απαράδεκτο να κανονίζεις τουρισμό για σένα, τη γκόμενα, τον ξάδερφο και τη συννυφάδα σου και μετά ή να ζητιανεύεις εισιτήρια από συνδέσμους (τους ίδιους συνδέσμους που στην πρώτη αφορμή θα βρίσεις και θα λοιδωρήσεις) ή ακόμα χειρότερα για να βολέψεις όλο το συρφετό σου να στερείς ενδεχομένως από άλλα ΠΑΟΚτσάκια ένα εισιτήριο, απ' τη στιγμή που το ματς είναι συμπληρωματικό ανάμεσα στη μαντάμ Τισό και τον πύργο του Λονδίνου.

Επίσης είναι απαράδεκτο να είσαι βλάχος στο μυαλό και να μη χάνεις ευκαιρία να το δείξεις επειδή ταξίδεψες εις τας Ευρώπας. Που νομίζεις ότι βρίσκεσαι ρε καραγκιόζη με τις περούκες και τα χαζοκαπέλα, με τα ανύπαρκτα πανιά φρέσκα απ'το τύπωμα και τις πόζες για τα sites και τις φυλλάδες των ΑΡΔ; Βλέπουμε πλέον με τρόμο και ανησυχία τα νέα ήθη του χαζοχαρούμενου βλαχοπεραστικού ΠΑΟΚτσή/καταναλωτή που με τόση θέρμη ευαγγελίζονται τα ΜΜΕ να καταλαμβάνει σιγά-σιγά ολοένα περισσότερο χώρο ακόμα και στο πιο αγνό κομμάτι της ΠΑΟΚτσήδικης ιδιοσυγκρασίας, τις εκδρομές. Ήταν όμως τέτοιες οι συνθήκες αυτού του αγώνα, που μόνο κακό θα έκανε δυστυχώς η όποια απόπειρα συνέτισης των περιστατικών ηλιθιότητας, όπως μόνο κακό θα έκανε σε όσους εκ των πραγμάτων θα αντιδρούσαν όπως πρέπει στις ψευτομαγκιές των εγγλέζων μπάτσων, να βάλουν το κεφάλι τους στον τορβά επειδή αυτό που αποτελεί ρουτίνα για τους ίδιους ξενέρωνε το ταξιδάκι των υπόλοιπων.

Σε γενικές γραμμές στο Λονδίνο γράφτηκε άλλη μια χρυσή σελίδα Ιστορίας με τη μεγάλη νίκη-πρόκριση και την επιβλητική παρουσία του λαού. Αν έλειπαν και τα μελανά σημεία θα ήταν η ιδανική εκδρομή, αυτό όμως θα πρέπει να κινητοποιήσει άπαντες ώστε να αλλάξουν αυτά που αμαυρώνουν τις συγκλονιστικές κατά τα άλλα εξορμήσεις μας. Αυτό που απομένει να γίνει πριν την κλήρωση για τους 32 (ελπίζουμε σε έναν πιο ενδιαφέροντα προορισμό) είναι να μείνει εκτός διοργάνωσης αυτό το νεόπλουτο αλαζονικό μπουρδέλο, όπως ακριβώς έμειναν έξω οι οπαδοί μας.