ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ: ΑΙΓΑΛΕΩ (μέσω Λάρισας) '84

Ήταν τη χρονιά του δεύτερου πρωταθλήματος, Νοέμβριος του 1984 και ο ΠΑΟΚ έπαιζε στο Αιγάλεω για το πρωτάθλημα. Την προηγούμενη παίζαμε με τον Ιωνικό στο μπάσκετ, αλλά λόγω τιμωρίας του Παλαί ο αγώνας ορίστηκε να γίνει στη Λάρισα. Και ο λαός δεν άφησε την ευκαιρία για άλλη μια διήμερη εκδρομή να πάει χαμένη...

Ένα λεωφορείο (της 4) ξεκίνησε Σάββατο πρωί για τη Λάρισα, μεσημεράκι έφτασαν στην πόλη και ξεκίνησαν για το γήπεδο όπου θα συναντούσαν τους ντόπιους ΠΑΟΚτσήδες. Έξω απ' το κλειστό, τα τυριά που βρίσκονταν καβατζωμένοι στα γύρω στενά, μόλις είδαν το λεωφορείο επιχείρησαν ένα ντου της πλάκας προς τους δικούς μας, οι οποίοι τους πήρανε γρήγορα στο κυνήγι. Με την επέμβαση της αστυνομίας η μικρή αυτή σύρραξη έληξε και ο κόσμος μπήκε στο γήπεδο κανονικά. Σε ένα κατάμεστο από ΠΑΟΚτσήδες κλειστό του Αλκαζάρ ο ΠΑΟΚ νίκησε εύκολα τον Ιωνικό και οι εκδρομείς μας πήραν το δρόμο για την Αθήνα. 

Ξημερώματα μπαίνουν Αθήνα με προορισμό τον Πανελλήνιο που τότε ήταν ακόμα στην οδό Βερανζέρου στην Ομόνοια. Στο Μεταξουργείο στο ύψος του θεάτρου Περοκέ, το λεωφορείο δέχθηκε επίθεση με πέτρες και μπουκάλια από καμιά 15αριά άτομα άγνωστης...απόχρωσης, τα οποία εξαφανίστηκαν προτού προλάβουν οι δικοί μας να τους τσακώσουν, αφήνοντας τους με την όρεξη. Αργότερα αφού έφτασαν και τα υπόλοιπα λεωφορεία στο σύνδεσμο, άρχισαν οι συσκέψεις για το πως θα πάει ο λαός στο Αιγάλεω, που απέχει καμιά 7-8 χιλιόμετρα απ' το κέντρο, καθώς ο ηλεκτρικός δε βόλευε και το να σπάσουν λίγοι-λίγοι στα λεωφορεία ήταν ριψοκίνδυνο. Με προτροπή του Μάκη αποφασίζεται να πάνε πορεία στο γήπεδο με το πόδι.

Μαζί με τους Αθηναίους καμιά 300αριά περίπου ΠΑΟΚτσήδες ξεκινούν πορεία από τον Πανελλήνιο χωρίς τη συνοδεία αστυνομίας φυσικά. Σε αυτό το σημείο, καλό θα ήταν να επισημαίναμε ότι οι οπαδικές καταστάσεις του 2011 δεν έχουν καμία σχέση με αυτές του 1984. Όπως έχουμε ξαναπεί, οι γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά εκείνα τα χρόνια δεν ήταν παίξε-γέλασε, με κόσμο πολύ και μάχιμο που υποστήριζε την περιοχή του και κατά συνέπεια και την ομάδα, και αποτελούσαν δύσκολα μέρη, που δεν πατούσαν σχεδόν ποτέ ούτε οι 3 του ΠΟΚ.  Αφού η αστυνομική συνοδεία ήταν ακόμα ανέκδοτο, το δύσκολο για κάθε εκδρομέα ιδίως σε συνοικίες της Αθήνας ήταν να φτάσει στο γήπεδο. Στο άκουσμα και μόνο ότι "ήρθαν οι αλήτες οι ΠΑΟΚτσήδες στην πόλη μας" κάθε κάτοικος της περιοχής ξεσηκωνόταν και προσπαθούσε με κάθε τρόπο να βοηθήσει τους ντόπιους παλλικαράδες. Στο Αιγάλεω συγκεκριμένα εκτός από τους οπαδούς, τους τοπικιστές και την ντόπια αλητεία, πρώτη γραμμή στα οπαδικά τους ήταν όλοι γύφτοι, και απ' τους ζόρικους μάλιστα..
 

Η πορεία ως τα όρια του Αιγάλεω διήρκεσε ούτε λίγο ούτε πολύ δυόμιση ώρες, αλλά μεσολαβούσε ακόμα το τελευταίο κρίσιμο χιλιόμετρο ως το γήπεδο. Στην οδό Μάκρης, η πορεία σταματάει και ο Μάκης ανεβαίνει σε μια βάρκα που ήταν παρκαρισμένη εκεί δίπλα και βγάζει στον κόσμο έναν απ' τους γνωστούς... μαναβίσιους λόγους του για το τι και πως τώρα που πλησίαζαν σε εχθρικό έδαφος. Πριν προλάβει να τελειώσει όμως εμφανίζεται στο βάθος η αποστολή της ομάδας και τρέχουν όλοι ενθουσιασμένοι να περικυκλώσουν το πούλμαν φωνάζοντας συνθήματα. Αφού έφυγε το πούλμαν με τα χίλια ζόρια και φάνηκε στο βάθος το γήπεδο, ξεκίνησε το πανηγύρι... Από ένα χιλιόμετρο απόσταση έως ότου να φτάσει η πορεία στο γήπεδο, καμιά 300-400 Αιγαλεώτες επιτίθονταν από στενά (και μπαλκόνια) στους οπαδούς μας με ό,τι βρίσκανε πρόχειρο: πέτρες, μπουκάλια, τούβλα, γλάστρες, παπούτσια, μέχρι και πλάστης έφυγε. Οι δικοί μας δεν σπάσανε ούτε κάνανε βήμα πίσω, αλλά ούτε και οι Αιγαλεώτες το έβαζαν κάτω. Κάθε φορά που τους παίρνανε στο ντου αυτοί ξαναβγαίνανε απ' το επόμενο στενό και δώστου ξανά κοτρόνι ασταμάτητα, αλλά πάντα από απόσταση. Αυτό συνέβαινε για καμιά ώρα, και οι πέτρες έπεφταν βροχή τόσο απ' τα στενά όσο και από τα γύρω μπαλκόνια για πολλές εκατοντάδες μέτρα, μέχρι να φτάσει η πορεία στο γήπεδο. Εκεί εκτονώθηκε η μανούρα από μόνη της, με τους μπάτσους να μην έχουν επέμβει σε όλη τη διάρκεια του σκηνικού.

Οι δικοί μας τότε μπαίνουν στη θύρα ορθίων επί της Μάκρης, απέναντι απ' την κεντρική του γηπέδου, δίπλα στο πέταλο των Αιγαλεωτών που αδυνατούσαν να πιστέψουν πως ΠΑΟΚτσήδες τους πούλησαν  τέτοια μαγκιά και μπήκανε στο γήπεδο τους, ενώ συνέχισαν να καταφθάνουν και άλλοι οπαδοί μας μεμονωμένα (συνολικά περίπου 500 ΠΑΟΚτσήδες στο γήπεδο). Οι Αιγαλεώτες τότε σπάνε τη διαχωριστική καγκελόπορτα ανάμεσα στο πέταλο τους και την κερκίδα μας και επιτίθενται και πάλι. Οι δικοί μας αρχικά αιφνιδιάζονται και κάνουν πίσω, στη συνέχεια όμως παίρνουν στο ντου τους Αιγαλεώτες και τους πηγαίνουν με κλωτσιές πίσω στο πέταλο τους όπου εκεί τους διαλύουν τελείως και το ξύλο πέφτει αλύπητα για ώρα. Χαρακτηριστικά δυο τσακάλια έχουν αρπάξει έναν που τον αναγνώρισαν απ' τους πρώτους στο ντου που μας κάνανε απέξω και προσπαθούν να του περάσουν το κεφάλι μέσα απ' τα κάγκελα. Οι μπάτσοι τότε εισέβαλαν και απ' τις δύο θύρες και η φάση έληξε οριστικά με το που πήραν θέση ανάμεσα μας. Στη συνέχεια δεν έγινε κάτι το αξιοσημείωτο, με εξαίρεση κάτι περιστασιακά... τούβλα που έπεφταν στην κερκίδα μας από τις γύρω πολυκατοικίες. 

Για την ιστορία ο ΠΑΟΚ κέρδισε με 1-2 και παρέμεινε στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα, με τους ΠΑΟΚτσήδες εκδρομείς να έχουν κουρσέψει ακόμα ένα μέρος της χαβούζας που οι άλλοι δεν τολμούσαν να πατήσουν μέσα στην ίδια τους την πόλη, χαρούμενοι για τις πολλαπλές νίκες και το διπλό που άνοιγε το δρόμο για τον τίτλο.