ΟΥΚΡΑΝΙΑ 2011

Την Ουκρανία επισκέφτηκε ξανά μετά απο 6 χρόνια ο λαός του ΠΑΟΚ. Αυτή τη φορά προορισμός ήταν η πόλη Λβιβ κοντά στα σύνορα με την Πολωνία. Οι σύνδεσμοί μας διοργάνωσαν εκδρομές για όλα τα γούστα με διαφορετικούς σταθμούς και διάρκεια ταξιδιού. Συνολικά περίπου 300 οπαδοί μας εξέδραμαν για την Ουκρανία, άσχετα αν στο γήπεδο βρέθηκαν...λιγότεροι.

Η απόσταση Θεσσαλονίκης-Λβιβ είναι λίγο πάνω από 1000 χιλιόμετρα κάτι που έδωσε την δυνατότητα στους οπαδούς μας να επιλέξουν αν θα κάνουν διανυκτέρευση στο δρόμο η όχι. Παρά τις καθυστερήσεις στα σύνορα, κυρίως αυτά τις Ουκρανίας (δείγμα χώρας που έχει μείνει χρόνια πίσω) ορισμένες εκδρομές είχαν ήδη φτάσει στο Λβιβ 2 μέρες πριν το ματς. Η Ουκρανία είναι μια χώρα πολύ υποβαθμισμένη και ακόμα και ο χτυπημένος στην τσέπη (και λίγο πολύ άφραγκος ούτως η άλλως) Έλληνας οπαδός ένιωσε για λίγες μέρες βασιλιάς καθώς ελάχιστα χρήματα χρειάζονταν για μια διαμονή με πολλά γούστα. Οι Ουκρανοί γιόρταζαν τα 20 χρόνια ανεξαρτησίας τους και το κλίμα στην πόλη ήταν γιορτινό. Πέρα από τις χαμηλές τιμές και τις όμορφες παρουσίες εντύπωση έκανε και η φοβερή και τρομερή οδήγηση των Ουκρανών που θυμίζει Fast And Furious με Lada του '70.

Αναφερόμαστε βέβαια στην πόλη σαν τουρίστες διότι από οπαδικής άποψης δεν υπήρχε τίποτα ιδιαίτερο, καθώς οι οπαδοί της Καρπάτι εμφανίζονταν σπάνια και είχαν ουδέτερη διάθεση απέναντί μας, ενώ κάποιοι οπαδοί μας επισκέφτηκαν και την 3η μπουτίκ της ομάδας που άνοιξε στην πόλη κατά την παρουσία μας εκεί.

Την ημέρα του ματς τα λεωφορεία με τους οπαδούς μας έφυγαν από τα ξενοδοχεία τους και κατευθύνθηκαν προς το γήπεδο το οποίο ήταν αρκετά έξω από την πόλη. Η ουκρανική αστυνομία αν και είχε ισχυρότατη παρουσία για ένα ματς μικρής επικινδυνότητας, εντούτοις οδήγησε τα πούλμαν ανάμεσα στους οπαδούς της Καρπάτι, με αποτέλεσμα να λάβουμε θέσεις Κωνσταντινούπολης περιμένοντας την πρώτη πέτρα για να αρχίσει το πάρτι. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ (άλλη μια απόδειξη της μη συγκρουσιακής φύσης των διεθνώς άγνωστων άλλωστε οπαδών της Καρπάτι) και μπήκαμε στο γήπεδο χωρίς παρατράγουδα. 

Εκεί πληροφορηθήκαμε κάτι που διαφαινόταν από ώρες πριν, ότι σε μια από τις οδικές εκδρομές δεν επετράπη η είσοδος στην χώρα λόγω ενός γραφειοκρατικού κολλήματος, και αναγκαστικά επέστρεφαν στη Θεσσαλονίκη. Φυσικά αναρωτηθήκαμε πως γίνεται να συμβαίνει κάτι τέτοιο στην Ευρώπη του 2011, αλλά από χώρα όπου το τυπικό μεροκάματο είναι 4 ευρώ και ακόμα και στα ξενοδοχεία και στα σύνορα δεν έχουν προσωπικό που να μιλάει αγγλικά τι μπορεί να περιμένει κανείς...

Στην είσοδό μας στο ματς ήρθαμε αντιμέτωποι με γραφικότητες, καθώς δεν περιμέναμε ότι με 250 άτομα θα είχαμε στο γήπεδο ούτε λίγο ούτε πολύ 35 πανιά... Αυτές οι τραγικές καταστάσεις πρέπει να εκλείψουν, και το μεγάλο πανό PAOK FANS δημιουργήθηκε ακριβώς γι αυτό τον λόγο.

Στην κερκίδα ο λαός έδειξε το μεγαλείο του με 90λεπτη ασταμάτητη φωνή και ώθηση, που οδήγησε τους (πολύ πειθαρχημένους στο πέταλο είναι η αλήθεια) Ουκρανούς να αντιγράψουν το αμπαλαέα χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Η κερκίδα ήταν απ τις καλύτερες που είχαμε σε πρόσφατα Ευρωπαϊκά ματς, ανάλογη και ίσως ανώτερη αυτής του Άμστερνταμ, απόδειξη ότι όταν βρίσκεται σωστός κόσμος στην κερκίδα μας, ο μικρός αριθμός δεν μας εμποδίζει να είμαστε αντάξιοι του βαριού ονόματος που κουβαλάμε ως οπαδοί του ΠΑΟΚ. 

Η επιστροφή παρά την ταλαιπωρία ήταν μέσα σε πανηγυρικό κλίμα (ακόμα και για όσους δεν φτάσαν καν στην Ουκρανία και πανηγύρισαν την πρόκριση στο λεωφορείο) και σύντομα βρεθήκαμε πίσω στην Θεσσαλονίκη, κουρασμένοι αλλά υπερήφανοι για την παρουσία μας σε όποιο γήπεδο και αν παίζει η ομάδα μας. Στα λεωφορεία πληροφορηθήκαμε και για την κλήρωση, η οποία αν και δεν είναι τόσο καλή όσο η περσινή από οπαδικής άποψης, σίγουρα μας δίνει ευκαιρίες να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας στα άκρα της Ευρώπης.

                             

ΥΓ: Η βλαχιά με τα ρυθμικά ονόματα ποδοσφαιριστών (αυτή τη φορά σε γαύρικο ρυθμό μάλιστα), και τις υποδοχές στα αεροδρόμια έχει δείξει ότι η γραφικότητά ορισμένων είναι πραγματικά ανίκητη. Να δούμε πότε θα αντιληφθεί το σύνολο του κόσμου μας το πόσο βαριά φανέλα είναι αυτή που φορούν οι παίκτες και εμείς οι οπαδοί και το αν ένα γκολ η μια καλή εμφάνιση αρκεί ως αφορμή πανηγυρτζίδικης "λατρείας" από μέρος του κόσμου απέναντι σε κάποιο πρόσωπο.