ΤΑ ΚΑΚΩΣ ΚΕΙΜΕΝΑ 2010-11

Όπως είπαμε, στη χρονιά που μας πέρασε δεν είχαμε μόνο γούστα, αλλά είχαμε και άσχημες στιγμές και σημεία που υστερήσαμε σαν οπαδοί. Οπαδικές ήττες δεν είναι μόνο αυτές που συμβαίνουν στο δρόμο, και δεν θα αναφερθούμε σε τέτοιες. Επίσης, ας ξεκαθαρίσουμε από τώρα ότι όσοι ελπίζουν να πούμε για τα πρόστιμα και γιατί πρέπει να μαστε πιο ήρεμοι και να μην μιλάμε και να κατεβάσουμε και τη σημαία να βλέπουν, ας προσπεράσουν καλύτερα το άρθρο η και το site ολόκληρο. Εμείς ποτέ δεν πρόκειται να μπούμε στο κατευθυνόμενο αυτό τρυπάκι που θέλουν κάποιοι να βάλουν τον κόσμο μας για να χωρίσουν και να στοχοποιήσουν ΠΑΟΚτσήδες. Θα θέλαμε όμως να αναλύσουμε περιπτώσεις που φανήκαμε λίγοι και η στάση μας σε θέματα νοοτροπίας δεν ήταν αυτή που έπρεπε. 

Η πρώτη (όχι μόνο χρονικά) ήττα-πλήγμα στον εγωισμό του ΠΑΟΚτσή είναι η επιστροφή του κοντού επαγγελματία blogger στην ομάδα μας και οι μηδαμινές αντιδράσεις μας ως οπαδοί για το μεγαλύτερο μέρος της χρονιάς. Ο κόσμος του ΠΑΟΚ σχεδόν στο σύνολό του αντιμετώπισε την πολύμηνη προπαγάνδα υπέρ του αλλά και την ανακοίνωση της επιστροφής με τρόπο που ξεκινούσε απ την αδιαφορία ή την ήπια αντίδραση και έφτανε στον πανηγυρισμό. Για μήνες ολόκληρους στήθηκαν site, γράφτηκαν αφιερώματα, σπαταλήθηκαν ώρες προπαγάνδας ώστε ο κόσμος που επί 4 χρόνια θεωρούσε τον επαγγελματία ως ποδοσφαιρικό Φασούλα, να επιζητεί την μεταγραφή του και να πανηγυρίζει που πήραμε απ τον βάζελο τον παικταρά το ΠΑΟΚτσάκι. Ακόμα λιγότερο μας τιμά ο χρόνος που αντέδρασε το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, όταν δηλαδή φάνηκε ότι η φετινή χρονιά θα ήταν αποτυχημένη για τον blogger. Αντίδραση δηλαδή βάση της αγωνιστικής απόδοσης και όχι βάση των αρχών και των ιδανικών μας ως ΠΑΟΚτσήδες απέναντι στο τελευταίο και μεγαλύτερο σωσίβιο του πουτάνας γιου από το Αγρίνιο. ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΣΤΟ ΒΟΡΡΑ.

Η δεύτερη ξεφτίλα, η οποία έχει ήδη ξεχαστεί από τους περισσότερους, στον βωμό πάλι της αγωνιστικής επιτυχίας, είναι η άρνηση της ΠΑΕ να πάρει εισιτήρια για το εκτός έδρας ματς με την Ντυναμό Ζάγκρεμπ. Αναφερθήκαμε εκτενέστατα μέσα στην χρονιά στους λόγους για τους οποίους η ΠΑΕ ΠΑΟΚ είχε δικαίωμα και υποχρέωση να πάρει εισιτήρια για το Ζάγκρεμπ. Το ότι δεν το έπραξε πάλι δεν είχε ως αποτέλεσμα έντονες και άμεσες αντιδράσεις από τον οργανωμένο ΠΑΟΚ. Κατά την προσωπική μας άποψη, η σιωπή μας σε ζητήματα όπως τα 2 τελευταία ήταν αποτέλεσμα της συνεχής πλύσης εγκεφάλου από τα ΜΜΕ που έστρεψαν τον κόσμο ενάντια σε οποιονδήποτε αντιδρούσε σε απόφαση της ΠΑΕ για λόγους υπερηφάνειας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι και δυστυχώς μόνο όταν ήρθαν αγωνιστικές αποτυχίες, να υπάρχει αντίδραση εντονότατη με κάθε αιτία και αφορμή, κάτι που δεν δείχνει σίγουρα καθαρό μυαλό.

Το τρίτο μεγάλο ζήτημα που θέλουμε να θίξουμε είναι η αδιαφορία της μεγάλης μάζας του κόσμου, μέχρι και τους τελικούς με τον Άρη, απέναντι στο πολύπαθο τμήμα του μπάσκετ. Οι σύνδεσμοι στήριξαν σε κάποιες περιπτώσεις εκδρομικά και με παρουσία στην Πυλαία αλλά σίγουρα η μεγάλη μάζα τόσο του οργανωμένου όσο και του ανοργάνωτου κόσμου δεν έδειξε την πρέπουσα προσοχή στο τμήμα. Ενώ στο ποδόσφαιρο ξεκοκαλίζουμε κάθε λεπτομέρεια και γενικά ενδιαφερόμαστε και εκφέρουμε άποψη (κακώς) για τα πάντα, έχουμε αφήσει το μπάσκετ στη μοίρα του και αντιμετωπίζουμε καταστάσεις όπως του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη με αδιαφορία και απλό κούνημα του κεφαλιού. Σίγουρα το ελληνικό μπάσκετ γενικά βρίσκεται σε θλιβερή κατάσταση, ωστόσο δεν γίνεται να αφήνουμε την ιστορική ομάδα μπάσκετ του ΠΑΟΚ στη μοίρα της. Προσωπική μας άποψη είναι πως είναι απαράδεκτο να διοικείται ο μπασκετικός ΠΑΟΚ από τυχάρπαστους ενώ ολόκληρος Μπάνε λοιδωρήθηκε και αναγκάστηκε να αναλάβει πόστο στο... ποδόσφαιρο μήπως και μας πείσει ότι είναι έμπιστος!

Επιστρέφοντας στα του ποδοσφαίρου, θέλουμε επίσης να θίξουμε την προσπάθεια μετατροπής του κόσμου σε άβουλους χειροκροτητές, και την άποψη ότι κάθε φωνή αντίδρασης κάνει κακό στον ίδιο τον ΠΑΟΚ. Διαμορφώθηκε μια αντίληψη ότι πρέπει πάντα να είμαστε ικανοποιημένοι και να λέμε και ευχαριστώ που κάποιοι άγιοι άνθρωποι ασχολήθηκαν με τον ΠΑΟΚ και είδαμε κι εμείς οι αχάριστοι υπανάπτυκτοι τίτλους και θριάμβους όλα αυτά τα χρόνια. Ούτε κουβέντα για το μέγεθος του ΠΑΟΚ και τις απαιτήσεις που γεννά αυτό το μέγεθος. Ο συμβιβασμός με τη μετριότητα και η τυφλή προσωπολατρεία έγινε "ορθολογικός ρεαλισμός" και "σωστή νοοτροπία". Αυτή η μεταστροφή του χαρακτήρα του ΠΑΟΚτσή είναι έργο των αναρίθμητων "δημοσιογράφων" και "ραδιοφωνικών παραγωγών" που βιοπορίζονται βγάζοντας στη φόρα οτιδήποτε μαθαίνουν ή επινοούν για τον ΠΑΟΚ και κατευθύνουν τον κόσμο νομίζοντας ότι έτσι βοηθούν την ΠΑΕ (με σκοπό να βγάλουν κάνα αποκλειστικό παραπάνω).

Τέλος, στο ίδιο κλίμα έχουμε και την απαξίωση και την αντιοπαδική αντίληψη ενός μεγάλου μέρους του κόσμου που στοχοποιεί με κάθε ευκαιρία συνδέσμους μηδενίζοντας τα πάντα και θεωρεί ότι δικαιούται να εκφέρει άποψη για όλα, διοικητικά οπαδικά κλπ. Το μεγαλύτερο μέρος των ιντερνετοραδιοφωνικών ΠΑΟΚτσήδων αλλά και δυστυχώς μεγάλο κομμάτι της Τούμπας βλέπει τον οργανωμένο ΠΑΟΚ αλλά και γενικά τον ΠΑΟΚτσή που θεωρεί καθήκον του να κάνει κάτι παραπάνω από το να χρηματοδοτεί την ΠΑΕ και να πηγαίνει στην Τούμπα, ως εχθρό και απομεινάρι του παρελθόντος, που θέλει να διοικήσει εκείνος, και που πρέπει να κάνει τόπο για την νέα κάστα των ΠΑΟΚτσήδων για τους οποίους το γήπεδο είναι γιορτή και το ποδόσφαιρο θέαμα.


Ως οργανωμένοι οπαδοί θεωρούμε ότι έχουμε ευθύνες για τον απλούστατο λόγο ότι όταν ξεκίνησε (ξανά) η πλατιά μάζα των φιλάθλων μας να ενδιαφέρεται για τον ΠΑΟΚ, δεν καταφέραμε να τραβήξουμε ενεργό (και όχι περιστασιακό) κόσμο στους συνδέσμους και να προσδιορίσουμε την σωστή οπαδική του συμπεριφορά. Φέτος είδαμε μικρή παρουσία κόσμου, πέρα απ' το δεδομένο πυρήνα, στις πορείες για τα αδέλφια μας, στον Ερασιτέχνη και στους περισσότερους αγώνες του μπάσκετ. Όμως ΠΑΟΚ δεν είμαστε μόνο στις χαρές, στα πανηγύρια και στα ματς που η ομάδα διεκδικεί τίτλο, ΠΑΟΚ είμαστε στα δύσκολα, στις πορείες και στους αγώνες.