ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ: ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΙΝΔΟΥ '89

Ήταν η σεζόν 1988-89 και ο ΠΑΟΚ με τον Μπάνε Πρέλεβιτς στη σύνθεση του έπαιζε με τον Παναθηναϊκό στον Τάφο του Ινδού, το κλειστό που βρίσκεται μέσα στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Την επόμενη ημέρα, ο ΠΑΟΚ αγωνιζόταν στη Λιβαδειά με αντίπαλο την τοπική ομάδα, και ο Παναθηναικός έπαιζε στην Κρήτη με τον ΟΦΗ.

Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ είχαν βγάλει διήμερες εκδρομές, όπως συνηθίζονταν τότε, και την ημέρα του αγώνα βρίσκονταν από το πρωί στον Πανελλήνιο σ.φ. ΠΑΟΚ Αθηνών. Οι οπαδοί του βάζελου για τα δύσκολα ταξίδια τότε (;) δεν ήταν και πολύ καλοί σε σχέση με τον όγκο του κόσμου τους, αλλά είχαν δώσει ραντεβού στο γήπεδο της Λεωφόρου για να φύγουν για Κρήτη. Έπρεπε να πάρουν όλοι μαζί τον ηλεκτρικό για να φτάσουν στον αφιλόξενο Πειραιά και να πάρουν το πλοίο.

Οι δικοί μας δεν έφυγαν όλοι μαζί, περίπου 50-60 άτομα έφυγαν με το αστικό ενώ ο κύριος όγκος, καμιά 300ριά άτομα ξεκίνησαν με πορεία από τον σύνδεσμο. Λογικό ήταν λοιπόν αυτοί που έφυγαν με το αστικό να φτάσουν νωρίτερα, περίπου δυόμιση ώρες πριν ξεκινήσει το ματς. Κατεβαίνουν λοιπόν στην Αλεξάνδρας και απέναντι απ' το γήπεδο δίπλα σ'ένα παρκινγκ με βενζινάδικο μαζεύονταν οι βάζελοι, περίπου 200 άτομα εκείνη τη στιγμή. Τότε γίνεται  και το πρώτο σκηνικό, οι ΠΑΟΚτσήδες τους πιάνουν στον ύπνο και οι βάζελοι, απ' τους οποίους δεν χώνονται ούτε οι μισοί, αρχίζουν και τρέχουν και χάνονται στα στενά. Όπου τους πετυχαίνουν οι δικοί μας εκείνοι αρχίζουν την κλάψα και το παραμύθι "εμείς δεν έχουμε πρόβλημα με σας", "δεν τρέχει τίποτα ρε παιδιά", τα γνωστά.

Πάνω που έχουν ηρεμήσει κάπως τα πράγματα και οι δικοί μας αράζουν κάνοντας τσιγάρο, αρχίζει να πλησιάζει η πορεία των ΠΑΟΚτσήδων που έρχονταν από τον Πανελλήνιο. Οι βάζελοι  τότε αναθαρρεύουν πιστεύοντας ότι είναι δικοί τους που έρχονται για να πάνε Κρήτη και έμαθαν ότι έχουν σκάσει οι δικοί μας. Ξαφνικά τα "όχι ρε παιδιά δεν υπάρχει πρόβλημα" γίνονται "βούλγαροι"…  Άλλωστε δεν μπορούσαν να το χωνέψουν ότι τρώγανε τέτοια ξεφτίλα μέσα στο σπίτι τους, το οποίο ήταν αρκετά δύσκολο μέρος για τους γαύρους και τα χανούμια.

Ένας βάζελος ξανθός μαλλιάς, με στυλάκι χεβιμεταλά της εποχής, τρέχει όλο χαρά κατά πάνω στην πορεία των ΠΑΟΚτσήδων, χαρούμενος που ήρθαν πολλά αδέλφια του να κάνουν ντου σε 50 "βούλγαρους". Τον παίρνει χαμπάρι ένας μπροστινός απ την πορεία και  πέφτει πάνω του. Ντού με την κοιλιά χωρίς καν να τον χτυπήσει και ο ρεζίλης ο βάζελος κρύβεται κάτω απο ένα αμάξι και γίνεται ένα με το καρμπιρατέρ. Τι απειλές, τι παρακάλια δεν έβγαινε με τίποτα. Αργότερα μάθανε ότι ήταν "όνομα" ανάμεσα στους βάζελους...

Πάνω που άρχισαν να ξαναμαζεύονται λοιπόν οι βάζελοι νομίζοντας ότι έρχονται δικοί τους, σκάει η πορεία και γίνεται το σώσε. Εκεί έπεσε χοντρό ξύλο. Οι δικοί μας δεν τραβούσαν μεγάλο ζόρι με τους βάζελους, αν ήταν γαύροι θα είχε γίνει μακελειό, αλλά η θρασύδειλη στάση τους εξόργισε τους οπαδούς μας και οδήγησε σε τραγελαφικές καταστάσεις. Κάποιοι βάζελοι μιμούνται τον "καλό" τους και χώνονται κάτω από αμάξια, άλλοι μπαίνουν στο βενζινάδικο και στην καφετέρια πίσω απ το βενζινάδικο και κρύβονται μέσα στις τουαλέτες... Ο χοντρός ο βενζινάς  στέκεται καλύτερα από όλους τους βάζελους, παίρνει ένα μακρύ σίδερο και κρατά για αρκετή ώρα μέχρι να τον "ηρεμήσουν" οι ΠΑΟΚτσήδες.

Με τα πολλά, οι οπαδοί μας μπαίνουν στο γήπεδο και κάθονται στο πέταλο που είναι δίπλα στην πόρτα, όπου με την ψυχολογία στα ύψη κάνουν τον "πορτιέρη". Βάζελοι που έρχονταν για να πάρουν το αίμα τους πίσω η απλά για να δουν το ματς τρώνε "πόρτα" και φάπες, ενώ μέσα στο γήπεδο αφήνουν να μπαίνουν μόνο άκακοι πιτσιρικάδες. Και αυτοί βέβαια ενώ στην αρχή μπαίνουν με χαμόγελο μόλις φτάσουν απέναντι αρχίζουν τα συνθήματα και οι δικοί μας τους παίρνουν στο ψιλό. Για την ιστορία το ματς το χάσαμε 84-82 με δυο βολές του πρώην NBAer Εντγκαρ Τζόουνς.

Με τη λήξη του αγώνα σκάνε 2 διμοιρίες και τους πάνε τους δικούς μας με γυμναστική πίσω στο σύνδεσμο, ενώ στο δρόμο φεύγουν οι πέτρες βροχή απ τους βάζελους που το είχαν πάρει πλέον απόφαση ότι δεν τους παίρνει από κοντά. Άγνωστο αν τελικά μετά από όλα αυτά βγήκαν απ' τις τουαλέτες και τα αυτοκίνητα για να πάνε στην Κρήτη...

Έτσι έκανε κουμάντα ο λαός του ΠΑΟΚ σε εποχές παλαιότερες, σε περιοχές της Αθήνας μέσα στα σπίτια των αντιπάλων. Σε σκηνικά που τα ξέρουν σχεδόν μόνο όσοι ήταν εκεί, επειδή ήταν στην ημερήσια διάταξη, και επειδή δεν είναι στο χαρακτήρα του αληθινού ΠΑΟΚτσή να παινεύεται συνέχεια στους νεότερους για τα κατορθώματα του, να ζει μόνο με αναμνήσεις και να τις κάνει σημαίες για να "την λένε" τα 15χρονα μεταξύ τους στο internet, όπως κάνουν οι άλλοι για τις ήττες τις δικές μας. O ΠΑΟΚτσής ξέρει και σέβεται τα παλιά, αλλά βγαίνει στο δρόμο και γράφει μόνος του σε κάθε γενιά την δικιά του ιστορία.