ANAMNHΣΕΙΣ: ΝΙΚΑΙΑ - ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ '84

Ήταν την περίοδο 1983-1984, αρχές δευτέρου γύρου. Ο ΠΑΟΚ έπαιζε στο Καραΐσκάκη με το γαύρο και μια μέρα πριν με τον Ιωνικό του Γιαννάκη στο μπάσκετ στο κλειστό του Πλάτωνα στην Νίκαια, στην τελευταία χρονιά του "άσπρα-μπούτια-κώλος-φουσκωτός" πριν πάρει μεταγραφή στο σκουλήκι. Για εκείνο το ματς στο μπάσκετ, είχε κατέβει την προηγούμενη ένα λεωφορείο από Θεσσαλονίκη (όπως έχουμε ξαναγράψει ήταν συνηθισμένες οι διήμερες και τριήμερες εκδρομές στην Αθήνα εκείνα τα χρόνια) και μαζί με τους Αθηναίους συνολικά περίπου 100 οπαδοί του ΠΑΟΚ βρέθηκαν στη Νίκαια για εκείνο το παιχνίδι.

Η είσοδος του γηπέδου ήταν μόνο μία, με αποτέλεσμα όλοι να μπαίνουν στο γήπεδο από την ίδια πόρτα. Οι οπαδοί μας μπήκαν στο κλειστό αρκετές ώρες πριν την έναρξη του αγώνα και φρόντισαν από νωρίς να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Το κλειστό χωρούσε 1000 άτομα και μέχρι την έναρξη του παιχνιδιού είχε γεμίσει ασφυκτικά. Η αστυνομία ήταν ανύπαρκτη την ώρα του αγώνα καθώς ελάχιστοι μπάτσοι βρίσκονταν στο γήπεδο, και δε χώριζε τίποτα τους οπαδούς μας από τους Νικαιώτες. Χαρακτηριστικό είναι ότι σε εκείνο το ματς ο Μανάβης έκανε κερκίδα μέσα από το παρκέ, δίπλα στην τελική γραμμή του γηπέδου.

Μετά το τέλος του παιχνιδιού, καμιά 300-400αριά Νικαιώτες (Ιωνικοί αλλά και άλλοι από την περιοχή) που περίμεναν απ' έξω να αδειάσει το κλειστό έκαναν ντου προς τους δικούς μας που βρίσκονταν ακόμα στις θέσεις τους. Οι ΠΑΟΚτσήδες απέδειξαν γιατί θεωρούνταν δίκαια οπαδικό σημείο αναφοράς της εποχής και στάθηκαν απέναντι σε πολλαπλάσιους αντιπάλους, οι οποίοι όσες φορές και αν επιτέθηκαν δεν κατάφεραν να τους πάρουν στο ντου. Η φάση έληξε πολύ αργότερα και με την επέμβαση των μπάτσων.

Το συγκεκριμένο περιστατικό μπορεί να μην προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση σε σχέση με άλλες στιγμές του ΠΑΟΚτσήδικου οπαδικού παρελθόντος, είναι όμως ενδεικτικό της τρέλας που πουλούσε ο λαός του ΠΑΟΚ όποτε κατέβαινε και της μαγκιάς του να πάει και να σταθεί σε μέρη και περιοχές όπου οι τρεις κάτω δεν τολμούσαν καν να πατήσουν, και μάλιστα μέσα στο σπίτι τους. Οι γειτονιές των ευρύτερων δυτικών συνοικιών Αθήνας-Πειραιά τότε (Νίκαια, Κορυδαλλός, Αιγάλεω, Περιστέρι κλπ.) ήταν ιδιαίτερα δύσκολες, καθώς και πέρα από οπαδισμό και χουλιγκανισμό, υπήρχε έντονος τοπικισμός για την κάθε περιοχή από τον κόσμο της. Χαρακτηριστικά,  οι μόνοι που δεν μάσησαν να πάνε στο κλειστό της Νίκαιας ως φιλοξενούμενοι ήταν οι οπαδοί του ΠΑΟΚ (κάτι που αναφέρεται και από τους ίδιους τους Νικαιώτες), ενώ την προηγούμενη χρονιά στο Περιστέρι oι Ατρόμητοι ξεφτίλισαν τους βάζελους και τους πήραν στο κυνήγι. Αυτός ήταν και είναι ο λαός του ΠΑΟΚ, πάντα στο πλευρό της ομάδας σε όποια τρύπα και αν παίζει.

Την επόμενη μέρα έγινε άλλο ένα περιστατικό που δείχνει την τρέλα, αλλά και την οργάνωση και πειθαρχία των ΠΑΟΚτσήδων εκείνη την εποχή. Περίπου 200 οπαδοί μας πήγαν μεμονωμένα στο Καραΐσκάκη για το ματς με το γαύρο και μαζεύτηκαν κατόπιν συνεννόησης στη θύρα 14 του γηπέδου, το οποίο ήταν κατάμεστο, ανάμεσα στους γαύρους. Σε όλη τη διάρκεια του αγώνα οι οπαδοί μας πέρασαν απαρατήρητοι, μέχρι που προς το τέλος του παιχνιδιού και σε σημείο που επικρατούσε σχετική ησυχία στο γήπεδο απ' τις φωνές των γαύρων, ο Μανάβης δίνει το σύνθημα και φωνάζουν όλοι μαζί "ΠΑΟΚ". Ενώ το λογικό θα ήταν να ακολουθήσει μακελειό, οι γαύροι τριγύρω κοίταζαν σαστισμένοι χωρίς να τολμήσουν να κινηθούν ενάντια στους δικούς μας (φανταστείτε τι θα συνέβαινε λ.χ. στη θύρα 7 ή 8 της Τούμπας σε αντίστοιχη περίπτωση). Μονάχα οι οργανωμένοι γαύροι αντέδρασαν, και μέχρι να διασχίσουν τις θύρες για να φτάσουν στην 14, οι δικοί μας είχαν φύγει κύριοι από το γήπεδο. Για την ιστορία, σε εκείνο το ματς χάσαμε με 1-0.

Όπως βλέπουμε, οι αναμνήσεις και οι οπαδικοί πυρήνες μιας εποχής δεν χτίζονται αποκλειστικά και μόνο με τεράστιες μετακινήσεις, οι οποίες είναι και συχνά (ιδίως στην εποχή μας) εκδρομές μόνο για να πούμε ότι λ.χ. εμείς πήγαμε 10.000 στην Καβάλα, οι γαύροι 5.000 στην Κρήτη και ούτω καθεξής. Επίσης, είναι αυτονόητο πως όλοι θέλουμε να πάρουμε χιλιάδες εισιτήρια για το ΟΑΚΑ, για το Καραΐσκάκη, το Χαριλάου. Να δούμε και να μας δει ο αντίπαλος στο γήπεδο του και να συγκριθούμε μαζί του. Ωστόσο, ακόμα και τη σημερινή εποχή, είναι ίσως περισσότερες οι στιγμές που θα μείνουν στην μνήμη από μια βόλτα λίγων, αλλά "πολλών" στη Νίκαια, στο Μαρούσι, στην Κυψέλη, στην Πάτρα, στη Λαμία...